Bob in zijn tuin voor het huis aan de Brandenburgerweg te Bilthoven. Hij kwam hier wonen in de zomer van 2002 en hij heeft uit een stukje wildernis een prachtige tuin gecreëerd. Dat was hem wel toevertrouwd, want alles wat groeide en bloeide kon op zijn zorg, liefde en aandacht rekenen. Ook voor veel mensen is hij heel belangrijk geweest. In de eerste plaats voor zijn vrouw, dochters, schoonzonen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Bob hield zielsveel van zijn Miny en ook al moest hij de laatste zevenentwintig jaar alleen verder, toch maakte ze nog steeds deel van zijn leven uit. Voor zijn kinderen was hij de liefste vader. Een vader en opa die steun en begrip bood als het nodig was. Voor zijn broers en zussen, neven en nichten was hij een geliefde broer en oom.
Bob had enorm veel vrienden en dat had hij te danken aan de tijd en aandacht die hij aan vriendschappen besteedde. Hij was trouw aan alles waar hij voor stond, trouw aan zijn geloof en trouw aan zijn liefde voor de medemens.
Het overbrengen van kennis over bloemen, planten, bomen en natuur was z'n lust en z'n leven. Al in de jaren veertig (1949) werd hij lid van de Koninklijke Maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde (KMTP), later Groei & Bloei genaamd. Hij heeft z'n werkzame leven, dat zeker tot z'n tachtigste levensjaar duurde, veel cursussen, lezingen en rondleidingen gegeven. Ook was Bob vele jaren medewerker van het tijdschrift 'Groei & Bloei'. Hij had daarin een vragenrubriek, waar hij vragen van lezers beantwoordde.
Tientallen jaren was hij bestuurslid van Groei & Bloei De Bilt Bilthoven en omstreken, waarvan twintig jaar voorzitter. Op vijfenzeventigjarige leeftijd heeft hij de voorzittershamer doorgegeven aan zijn opvolger.
Verder was Bob reeds in Eelde lid van de keuringscommissie van tuinen en in De Bilt vele jaren lid van de tuinkeuringscommissie Biflora.
Hij was de tachtig al gepasseerd toen hij nog rondleidingen gaf in de Botanische Tuinen van de Universiteit Utrecht.
Voor de Rozenvereniging organiseerde Bob reizen naar o.a. Frankrijk, Engeland, Italië en Madeira.
Binnen de kerk was Bob met korte onderbrekingen tot z'n vijfenzeventigste ouderling. Eerst in Groningen, vervolgens in Eelde en tenslotte in Bilthoven. Dit was wel eens erg zwaar, naast studie en werk, maar Bob vond dat hij geen nee mocht zeggen.
Bob heeft een rijk gevuld en zinvol leven gehad, waarin hij heel veel voor anderen en voor de maatschappij heeft mogen betekenen. Het leed is hem echter ook niet bespaard gebleven. Eerst moest hij zijn lieve Miny missen, terwijl ze beiden nog maar negenenvijftig waren. Jaren later, in 2002, overleed zijn middelste dochter. Deze gebeurtenissen hebben hem zwaar aangepakt, maar toch heeft Bob zich niet opgesloten met zijn verdriet. Hij bleef openstaan voor de mensen en de wereld om hem heen.
Wijsheid en mildheid kenmerkten hem. Een man om nooit te vergeten!
